این روزها درین وبلاگ فرصت خوبی داشتیم تا خویشتن را بهتر ببینیم فرصتی تا دوباره تمنای قربانی کردن در دلهایمان شعله ور گردد فرصتی تا اشتیاق رسیدن به ادراک وجه الله قلبمان را لبریز کند فرصتی تا دوباره به تقدس هر ذره در مقابل حرف ها و افکار و اندیشه هایمان بیاندیشیم فرصتی تا دریابیم قضاوت نکردن که درس ترم یک بود را از یاد برده ایم تا دریابیم که مفهوم بسم الله که درس ترم دو بود رادرک نکرده ایم تا دریابیم که صلح با دیگران را که درس ترم سه بود جزو وجود ما نشده است بجای آنکه به ریسمان الهی چنگ بزنیم دست به گریبان هم شده ایم و بجای توکل و طلب خیر که درس ترم چهار بود به امکانات زمینی دلبسته ایم تا باور کنیم دنیا ملعبه ای بیش نیست و ما لعبت باز تا دریابیم که هنوز حسد-کینه-خشم-تند خویی-قضاوت-منیت و...را که درس ترم پنج بود در خود قربانی نکرده و همچون باری سنگین و لباسی زشت بر تن و جان داریم تا دوباره و دوباره و دوباره التماس ادراک حتی یک ثانیه ی گستردگی و شرح صدر و لاتضادی را داشته باشیم تا از هراس ادراک "من حقیقی " و "محور وجودی " که ا استاد بزرگوارمان قرار بود در ترم نه ازآن برایمان بگویند به خود بیاییم و با خود بگوییم استاد عزیز تا بازگشت تو به آغوش عاشقان این حلقه بجای دعوا بر سر گرفتن مستری میخواهیم درسهایمان را دوره ای بکنیم برای ما طلب خیر کن